7 dagen trekken in de Himalaya

Namasté!

In Pokhara verbleven we in het Lakeside gebied wat bestaat uit ho(s)tels, restaurantjes en winkeltjes voor trekkingbenodigdheden en souvenirs en met geweldig uitzicht op de omliggende Himalaya! Katty en ik besloten naar Annapurna Base Camp (ABC in de volksmond) te trekken in ca. 5 dagen en op de terugweg te beslissen of we een omweg van ca. 4 dgn extra wilden maken naar Poon Hill, vanwaar je een geweldige zonsopkomst kon zien, of dat we liever rechtstreeks naar beneden zouden gaan via dezelfde weg. Al met al verwachtten we zo’n 10 à 14 dagen in de Himalaya rond te lopen. Aangezien we ervoor gekozen hadden geen gids en geen drager te huren, moesten we zelf de weg zien te vinden èn zelf onze tassen dragen… Katty had alleen een kleinere tas, dus kon maar weinig meenemen. Ik had een wat grotere tas en bond er nog een slaapzak aan vast en nam het hoognodige voor een tocht door de bergen mee :) (mijn perceptie van ‘hoognodig’ kan anders zijn dan die van jullie, maar je past je vanzelf aan als je het zelf moet dragen ;-) ). Op Maandagochtend vertrokken we met de bus naar het dorpje Phedi vanwaar we startten. Het 1e uur ging ik helemaal kapot!! Ik begreep niet waar ik aan begonnen was en ploeterde me rot op de trap waarvan de treden bijna op kniehoogte waren… jeetje, dit kon ik nooit?!! Na ruim een uur kwamen we wat Nepalezen tegen waar ik even mee kletste en die spraken me moed in èn verzekerden me dat de trap klimmen bijna voorbij was en dan kwam een gewoon pad naar boven. Dit was inderdaad zo en na nog een uur vroeg ik me af wat me bezield had en natuurlijk kon ik dit wel… Tot de middag aanbrak..wéér trap klimmen!! Dit was helemaal niet leuk zo! Gelukkig duurde ook dit slechts een uur en volgens mensen die we tegenkwamen, waren we onwijs snel… aha, dat is dus het geheim: je moet gewoon nóg langzamer gaan! We kwamen een 13-jarige jongen tegen, Sankor, die een hele zware mand op zijn rug had hangen en het hengsel hiervan om zijn hoofd droeg…oef… Hij rustte regelmatig en wij volgden zijn tempo wat een stuk beter bleek te zijn dan het onze. Na de lunch ging het een stuk beter en we stopten 1 dorp verder dan in de planning stond. Om de 1,5 à 2 uur kom je een “dorp”, bestaande uit 3 à 4 lodges tegen en hier staat ook altijd op een aangeduid hoe ver (in tijd) de volgende dorpen zijn. We ontmoetten in onze lodge Bob, een 61-jarige man die 40 jaar geleden dezelfde tocht had gedaan op 21-jarige leeftijd. Hij trok toen met een tentje de bergen in, want de lodges waren er nog niet en het merendeel van de dorpjes ook niet. Nu genoot hij wederom van het prachtige uitzicht èn de luxe van een porter/gids, de lodges en de restaurantjes ;-)
De 2e dag ging het prima! We gingen vroeg op pad en we begonnen aan een flinke afdaling…afdalen vind ik over het algemeen fijner dan klimmen, maar niet als je weet dat het volgende dorp een stuk hoger ligt dan het dorp waarvandaan je vertrokken bent… dus na de aardige afdaling…hadden we een flinke klim voor de kiezen… blèèèèh, maar we haalden het voor de lunch ;-) en ‘wonnen’ weer wat in tijd en afstand door een paar dorpjes verder te stoppen dan volgens planning, want ik vond het wel fijn om door te lopen tot minstens 14 à 15 uur! Op deze hoogte was het al een stukje kouder, maar we genoten een heerlijke warme douche voor die intrad en zaten gezellig na het avondeten binnen met een groep andere toeristen te kletsen tot het bedtijd was (wat hier ca. 21u is).
De 3e dag brak aan en we vertrokken weer na een heerlijk, stevig ontbijt bestaande uit havermoutpap met een berg suiker (tja, als je dan toch een hele klim gaat maken, kan dat er best bij ;-) ) en een koffie :) We besloten die dag iets eerder te stoppen om geleidelijk aan de hoogte te wennen ivm de kans op hoogteziekte en ik zat ‘s middags met een goed boek lekker op een door de zon verwarmd stenen muurtje te genieten van het uitzicht op de Himalaya en de wolken die zich als levende wezens door mijn gezichtsveld voort bewogen.
Op de 4e dag was de klim minder zwaar (vond ik) en liepen we door een prachtig landschap wat meer heuvelachtig leek tot we om 10.30 bij het welkomstbord van het Annapurna Base Camp aankwamen. We maakten mooie foto’s van onszelf voor het bord en de Annapurna op de achtergrond, maar tegen de tijd dat we in het kamp aangekomen waren en ons geïnstalleerd hadden, waren de wolken op komen zetten en konden we alleen nog maar raden waar de vele bergen zich bevonden… Geen punt, we zouden hier toch tot morgen blijven om een geweldige zonsopkomst te bekijken! ‘s Middags ging ik een wandelingetje maken met Tanja, een Finse met wie we de kamer deelden, en toen we op de berg van het ABC en aan de rand van de vallei zaten, was de mist/wolken inmiddels zo dik, dat we om ons heen helemaal niets zagen.. net als in de film “The never ending story” werd alles om ons heen opgeslokt door het niets…heel bizar om te wéten dat overal om je heen zulke immens hoge bergen liggen, de Himalaya, en niets te zien..alsof ze er niet zijn.. Af en toe was er een kleine opklaring en zag je ineens héééél hoog in de lucht een bergtop?!! Nadat we daar even gezeten hadden, besloten we ons op te warmen door een kannetje warme choco te bestellen en een flesje rum, want dat hadden we wel verdiend vonden wij na zo’n vermoeiende tocht!
De volgende ochtend om 5.45 klopte Tanja’s gids op onze deur: tijd om op te staan om de zonsopkomst te bewonderen!! Snel opfrissen en aankleden, want het was enorm koud!! Nu was het wel helder en we zagen de contouren van de verschillende bergen om ons heen duidelijker worden naarmate de zon opkwam….onvoorstelbaar! Het was prachtig! Kort nadat de eerste zonnestralen de bergtoppen in licht gehuld hadden, hoorden we het bulderende geluid van ontstane lawines en stenen in de gletsjers die naar beneden denderden… We genoten nog van de omgeving, maakten 100-en foto’s en ontmoetten Bob weer, die na 40 jaar wederom van dit uitzicht genoot. We gingen met z’n allen ontbijten en toen onze tas pakken om aan de afdaling te beginnen. Dàt was fijn! Ik had het gevoel dat ik vloog! Misschien was dat ook wel een beetje zo, want ik wilde mijn beenspieren niet na 4 dagen klimmen nóg meer belasten door af te remmen bij de afdaling, dus ik liet me gewoon gaan zolang mijn benen het bij konden houden, heerlijk!! We liepen tot aan het dorp Sinuwa waar we 2 nachten geleden ook overnacht hadden :) ‘s Avonds bespraken we ons vervolgtraject: ik wilde graag nog 4 dagen lopen om ook het uitzicht vanaf Poon Hill te bekijken, maar Katty had genoeg van het gewandel en wilde de kortste weg terug nemen, en tja.. samen uit samen thuis…dus ik zou ook rechtstreeks naar beneden lopen.
De 5e dag brak aan en het was duidelijk dat Katty er geen zin meer in had: ze treuzelde en maakte van elk bloemetje, watervalletje, etc. een foto (terwijl we op deze route 3 dagen geleden al tig foto’s gemaakt hadden). Ik liep mijn eigen tempo, zoals altijd, en wachtte om de zoveel tijd op haar, maar mijn ‘wachttijd’ werd steeds langer en ik denk dat ook Katty zich hierbij ongemakkelijker voelde, dus ze stelde voor dat we ieder in ons eigen tempo naar beneden zouden lopen en elkaar in de stad Pokhara weer zouden treffen..tja, er waren genoeg dorpjes en toeristen onderweg dat het niet echt onveilig was alleen te lopen, dacht ik, bovendien gaf dit mij de kans tòch naar Poon Hill te trekken! Dus we namen afscheid en spraken af naar welk hostel Katty zou gaan en ik zou daar dan over 4 dagen ook naartoe komen. Ik huppelde heerlijk in mijn eigen tempo bergafwaarts verder tot de afslag naar Poon Hill. Vanaf die afslag zou het weer bergopwaarts worden..en wàt een klim!! Jeetje, ik wist al wel dat de gebruikelijke route éérst naar Poon Hill ging en dàn pas naar ABC, maar het werd me nu pijnlijk duidelijk waarom!! Tevens leek het alsof ik niemand meer tegenkwam vanaf het moment dat ik de afslag nam! Hmm ok, bij de 1e splitsing nog wel gelukkig en een lokale boer wees me de juiste weg naar Poon Hill. Na een half uur kwam ik bij een dorpje waar een oude man me wees hoe ik moest lopen en toen ik na een half uur weer bij een splitsing kwam, volgde ik de raad van de oude man op ;-) Toen ging er een eeuwigheid voorbij waarbij ik alleen op de wereld was en met mijn mp3 speler op de bergen beklom, het viel me niet eens meer zo zwaar als in het begin! Ik begon echt een berggeit te worden ;-) Bij een volgend dorp was het even klûnen om weer op het juiste pad te komen en van daaruit had ik gezelschap van een hond! Het was een lieve hond en ik vond het wel fijn dat hij met me meeliep…misschien was hij ook wel zó getraind dat hij later aan kon geven waar ik van de berg af zou vallen…helaas was hij niet getraind te vertellen welke kant ik op moest bij een splitsing, maar mijn intuïtie bleek steeds juist (of zou elk pad op hetzelfde uitkomen?). De hond liep meer dan een uur met me mee tot net voor het volgende dorp. Ik was verbaasd dat ik bij een dorp aan kwam, want ik had verwacht pas een uur later hier te arriveren! Tevens bereikte ik het dorp waar ik van plan was te overnachten al om half 1, dus ik lunchte er en stapte weer verder. Tegen 4 u. kwam ik bij het voorlaatste dorp voor Poon Hill aan en ik vond het onzin hier te overnachten, want het zou nog 2 uur naar het volgende dorp zijn en daar wilde ik de zonsopkomst zien, dus om morgen ‘maar’ 2 uur te klimmen en dan in een lodge te blijven hangen zag ik niet zitten èn ik was nog steeds lekker aan de wandel, dus wederom besloot ik door te wandelen :) Geheel verbaasd liep ik om 17u het dorp vanwaar je naar Poon Hill gaat in. Ik droeg een hemdje, want het is warm als je zo aan het klimmen bent, maar zag dat de overige toeristen gehuld waren in dikke winterjassen, dus na een heerlijke douche kleedde ik me ook maar dik aan. Hmm mooi, ik had dus 2 dagen in 1x gelopen.. Ipv van 4 dagen zou ik dan 3 dagen lopen? Ik begon al met het idee te spelen dat ik misschien ook de volgende dag, die weer bestond uit afdalen, in 1x zou kunnen lopen…
De volgende ochtend klopte mijn Duitse buurtjes om 4.30 op de muur om mij te wekken, want mijn wekker had het begeven en ik wilde natuurlijk niet de zonsopkomst missen!! Een kwartiertje later stond ik weer dik aangekleed buiten en ging op pad om Poon Hill te beklimmen..jeetje, het klimmen gisteren ging prima, maar om 4.45 ‘s morgens in het donker klimmen op grote hoogte valt niet mee!! De horizon begon net een goudgele gloed te vertonen toen ik een klein uurtje later de top van Poon Hill bereikte. Wat ik het uur daarna zag, kan ik niet met woorden beschrijven en ook de foto’s geven maar een fractie van het geheel weer!! Het was bijzonder prachtig!! Aan de horizon ontstonden de mooiste kleuren gevarieerd van goudgeel tot vlammend oranje en de bergtoppen in de omgeving werden om de beurt omgetoverd en gehuld in een prachtige gloed! De zonnestralen leken bijna tastbaar en werden het ook na een half uurtje toen ook Poon Hill in het zonlicht gehuld werd. Het was adembenemend en ik vergat terstond de moeite die ik gedaan had daar op die berg te staan ;-) Na een uur nam het ‘ooooh..’ en ‘aaaah..’ af en maakte ik mijn tocht weer naar beneden voor een heerlijk ontbijtje. Toen geïnformeerd naar de afstand naar Naya Pul, vanwaar ik de bus naar Pokhara moest nemen en eerst werd me verteld dat het te ver was voor 1 dag: wel 8 uur… Ik begon om 8u. aan de volgende, en misschien laatste, afdaling, maar kwam na 10 minuten in de file… Een kudde van zeker 100 geiten versperden mijn weg :( Ik kon/durfde niet voorbij, dus bleef achter ze lopen en toen we door een dorpje liepen en sommige geiten wat afdwaalden, had ik er al lang genoeg achter gelopen om te zien hoe de herders ze op het juiste pad hielden, dus gaf ik aan of ik met mijn wandelstok een paar afgedwaalde geiten op het juiste pad kon brengen en was dus even geitenhoedster ;-) Lachen!! Na een poosje kwamen er een paar andere trekkers voorbij die zich zonder pardon een weg baande door de kudde, dus volgde ik ze en kon na 1,5 uur geitenhoeden ;-) me weer wijden aan mijn tocht naar beneden. Ik hobbelde de stenen trappen af vloog naar beneden… Om half 1 nam ik een snelle hap bestaande uit een heuse apfelstrudel en…een uurtje later was ik in Naya Pul? Huh? Een bedrijfsauto kwam voorbij en ik vroeg of de goede man naar Pokhara ging (sorry Alex, just had to give it a shot ;-) Ik reed bijna een kilometer met hem mee toen hij besloot dat hij toch geld wilde..teveel geld naar mijn idee, dus stapte ik uit en nam alsnog de bus :)
Moe maar heel voldaan kwam ik 2 uur later in Pokhara aan waar ik direct Katty tegen het lijf liep die ook net aan kwam ;-)

Na een dagje rust waarop ik ook Bob tegenkwam en een terrasje met hem pakte, besloten Katty, (Finse) Tanja en ik een wandeling van 3 uur te maken naar een pagoda op een berg. De bergbegroeiing was als een jungle en we raakten het pad kwijt..we liepen en liepen, verwijderden spinnenwebben met een stok en moesten meer dan eens omdraaien omdat het steeds smaller wordende pad op niets uit liep. Na een paar uur was het duidelijk dat we de pagoda niet voor zonsondergang zouden bereiken en keerden we terug. Tanja liep nog een gemene wespensteek op en ik maakte een flinke schuiver toen ik uitgleed. Eenmaal terug, na een ijsje en met een biertje op het dakterras van mijn hostel, ontdeed ik mij van mijn schoenen en sokken en ontdekte een vieze bloedzuiger die zich tegoed had gedaan aan mijn enkel, jakkes! Ach, weer een avontuur erbij ;-)

Morgen vertrekken we gedrieën naar het Bardia Nationaal Park in het westen van Nepal :) Hopen dat we neushoorns, olifanten en tijgers vinden!

X