Mijnwerkers in Potosí

De belangrijkste inkomstenbron van de hoogstgelegen stad ter wereld, Potosí op 4060mtr hoogte, zijn de nabijgelegen mijnen. Vanuit Sucre kwam ik om half 1 aan in Potosí en om half 2 kon ik met de tour mee om de mijnen en mijnwerkers te bezoeken. Met een groepje gingen we eerst naar een huis waar we onze outfits aangemeten kregen: een overjas en -broek, laarzen en een helm met lamp.. Heel charmant ;-) Vervolgens brachten we een bezoek aan de mijnwerkersmarkt waar we uitleg kregen over het gebruik van dynamiet e.a. benodigdheden en waar we vervolgens kadootjes voor de mijnwerkers konden kopen. De jongens uit onze groep kochten een flinke hoeveelheid dynamiet (zowel als kado voor de mijnwerkers als om zelf te laten ontploffen… boys will be boys… ;-) Samen met het andere meisje uit onze groep kocht ik frisdrank voor de mijnwerkers :) Hierna brachten we een bezoek aan de fabriek waar de mineralen uit het gesteente gefilterd werden en kreeg ik van de gids een streep van het vloeibare mengsel zilver en.. eh..modder om mijn ringvinger :)
Toen was het tijd om de mijnen te bezoeken. Zodra we de mijn ingingen liepen we gebukt in het donker de warmte in… zeg maar hitte! Hoe lager we kwamen, hoe heter het werd! Bij de 1e afdaling ging Sue weer terug, want dit is geen ruimte voor mensen met claustrofobie! We daalden af via gammele trapjes en via “glijbanen” in het gesteente tot we een wagon aan hoorden komen, snel sprongen we allemaal van de rails en een wagon, getrokken door 1 man en geduwd door 2 anderen, kwam voorbij, we probeerden er achteraan te gaan, maar ze gingen te snel (en wij durfden en konden niet zo hard lopen over de oneffen ondergrond en gebukt). Toen we ze ingehaald hadden, gaven ze antwoord op de vragen van onze gids over hun leeftijden en hoe lang ze al in de mijnen werken en met wie: de jongste zei dat hij 17 was (mr hij leek een stuk jonger), hij en zn broers werkten met hun vader, die al 34jr in de mijnen werkt. Nadat we ze wat dynamiet en een frisdrank kado gedaan hadden, gingen we weer verder..dieper. Onderweg spraken we met nog wat mijnwerkers en hoe dieper we kwamen, hoe heter het werd en hoe moeilijk het ademhalen ging. Na een rustpauze keerden we terug naar boven.. en dan te bedenken dat deze mijnwerkers 8 tot 10 u./dag 6dgn/wk hier onder de grond fysiek zwaar werk verrichten. Ongelooflijk, het zijn vooral familie-ondernemingen, de mannen uit deze gezinnen weten al op jonge leeftijd dat ze later met hun vader en broers de mijnen in gaan, en ondanks dat het zeer zwaar is en slecht voor de gezondheid, zien zij dit al een (familie-) eer om in de mijnen te mogen gaan werken.
Tenslotte mochten de jongens hun eigen dynamiet laten ontploffen :) Een knallend einde aan een indrukwekkende tour.