Naar het eind van de wereld...

Hallo Allemaal!

Hier weer even een tussenstand uit avonturenland ;-)
Nadat we onze tenen in zee hadden gedoopt aan de zuidelijke kust van West-Afrika, zijn we via Ghana weer richting het noorden gereden. De luchtvochtigheid in Togo en Ghana was enorm hoog en het regenseizoen zou binnen enkele weken naderen. Nu ben ik absoluut geen fan van regen…maar bij zo’n hoge luchtvochtigheid leek het me toch wel prettig! Mijn gebeden werden verhoord en we werden belaagd door een fikse regenbui! Helaas ontdekten we toen dat de auto niet meer waterdicht is…oeps… Sven had een heus voetenbadje en ik hing schuin op mijn stoel, met mijn voeten omhoog om droog te blijven ;-) Waarschijnlijk is de kit, waarmee de ramen waterdicht waren, opgelost door de warmte…? Een weekje later ervoeren we nog een klein buitje in Burkina Faso waar Sven van genoot door zijn hoofd uit het raam te hangen, ik stelde voor dat hij ook zijn tong uit zn mond zou laten hangen, dan kon ik eens ervaren hoe het zou zijn om een hond te hebben ;-)
In Burkina Faso ontdekten we dat ons contante geld op begon te raken…hmm.. We kunnen onze pinpassen en Mastercards nl. niet gebruiken in deze landen en teren dus al een poosje op onze meegebrachte Euro’s… Een rekensommetje mbt het aantal nog af te leggen kilometers en de tijd die we ervoor nodig denken te hebben èn de visa die we nog aan moesten schaffen, leerde ons dat we best nog ‘even’ naar Timboektoe konden rijden, maar verder zouden we ons geen luxe meer permitteren, dus geen campings meer, niet meer uit eten, maar alle maaltijden zelf en goedkoop bereiden en geen souvenirs voor het thuisfront kopen :)
Eenmaal in Mali reden we naar Douentza vanwaar de enige ‘goede’ weg naar Timboektoe leidt. Er was ons verteld dat dit een asfalt weg was, wat naar ons idee een beetje het mysterieuze gevoel van ‘De stad aan het einde van de wereld’ verminderde, maar ‘gelukkig’ bleek dit niet zo te zijn…de weg was een gravelweg met wasbord van ongeveer het ergste soort wat we tot dan toe hadden meegemaakt…boneshaking! Iets meer dan 200km trillend en slingerend in de veronderstelling de vele kuilen en ergste delen van de weg te vermijden…tevergeefs ;-) En om het avontuur nog wat avontuurlijker te maken, begaf de auto het… Helaas, iets met de waterpomp. Sven kon het wel repareren, maar het zou wel een paar uur duren. Dus samen sleutelen in de Sahara :) Rond 19u was het donker en was het klaar. Kort daarvoor was een auto gepasseerd die ons vroeg of we hulp nodig hadden, maar nee, want toen waren we zo goed als klaar, wel hielp hij ons door de radiator met water te vullen, wat ook nodig was, want het water wat wij bij ons hadden, moesten we gebruiken om te filteren tot drinkwater. We wuifden nog 5 auto’s door en zetten onze tent op en Sven repareerde de verlichting nog even. De volgende ochtend wilde de auto niet starten…accu leeg..hmm, toch iets te lang aan de lichten gewerkt? Balen, nog geprobeerd te duwen, maar we stond in het losse zand, dus dat lukt dan niet met z’n 2-tjes. We wisten dat er regelmatig auto’s passeerden, dus we maakten ons geen zorgen. Als je in de Sahara luistert of er een auto aan komt, dan lijkt het alsof je er een hoort…constant… tot je er ècht een hoort, dan herken je het geluid duidelijk ;-) Dus nadat we daarvan overtuigd waren, gingen we in de schaduw van de auto zitten wachten en ja hoor, er kwam een auto! We stopten de auto met 5 mannen en vroegen of ze ons even aan konden trekken, zodat wij de motor konden starten. Dat wilden ze niet doen. Huh? Dat is toch de wet van de jungle…eh…woestijn, dat je elkaar helpt in nood? Zouden ze ons dan willen duwen mss? Nee, ook niet… tenslotte nog gevraagd of ze mss ergens door konden geven dat wij hier stonden, maar ze reden door zonder een duidelijk antwoord te geven…ongelooflijk!! Dus we namen, geheel verbaasd over dit gebeuren, weer plaats in de schaduw. We zaten net lekker te kletsen toen ik ineens een auto hoorde, héél dichtbij, shit, bijna gemist omdat we zaten te kletsen! De chauffeur hielp Sven direct met het bevestigen van het sleeptouw en ik kletste ondertussen met de 2 Amerikaanse toeristen :) Nog geen minuut later ronkte onze motor weer en stonden de Amerikanen en ik in een dikke, zwarte rookwolk te juichen (oeps, stond ff op de verkeerde plaats). Zo vervolgden we onze weg naar Timboektoe. Na een paar uur vertoefd te hebben in deze woestijnstad en de befaamde stempel in ons paspoort bemachtigd te hebben, waagden we ons weer op de 200km lange hobbelweg. Wéér kregen we problemen met de motortemperatuur, maar door rustiger te rijden en water bij te vullen, bereikten we een dag later de bewoonde wereld weer en vervolgden we onze weg richting Bamako :)

De 10 volgende dagen bestonden uit herhaaldelijke autopech, vele garages, toenemende geldzorgen en het doorkruisen van de Sahara (Mauretanië) met een kapotte waterpomp, héél spannend allemaal, maar niet zo interessant om gedetailleerd te beschrijven ;-)

xx